Οι New York Times, σε άρθρο τους με τίτλο, «In a Crisis, True Leaders Stand Out», (Οι Πραγματικοί Ηγέτες Ξεχωρίζουν στην Κρίση), πλέκουν το εγκώμιο του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη αναφορικά με τους επιτυχείς κυβερνητικούς χειρισμούς σχετικά με τα μέτρα κατά της πανδημίας.
Εκτός του Έλληνα πρωθυπουργού, αναφορά γίνεται και στους ηγέτες της Νέας Ζηλανδίας, της Ν.Κορέας, της Ταϊβάν, της Γερμανίας και της Ισλανδίας.
«Διαθέτουν συγκεκριμένα και αξιοσημείωτα ηγετικά στοιχεία και προσεγγίσεις, όχι μόνο κατά την τωρινή πανδημία, αλλά και για τις κρίσεις του μέλλοντος. Η θέληση για γρήγορη και τολμηρή ανάληψη δράσης, ακόμη και με τον κίνδυνο πολιτικού ρίσκου, είναι αναμφισβήτητα μεταξύ των σπουδαιοτέρων χαρακτηριστικών που σφραγίζουν την ηγεσία κατά τη διάρκεια μιας κρίσης», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και ως αξιωματική αντιπολίτευση είχε απογοητεύσει η διαφωνία του με την συμφωνία των Πρεσπών και όλοι περίμεναν κάτι από τα παλιά, πραγματικά αποτελεί την ευχάριστη έκπληξη για την Ελλάδα και για τον ελληνισμό γενικότερα. Όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του. Πρώτα, όσον αφορά την οικονομία, έθεσε τις βάσεις για πραγματική ανάκαμψη. Αντίθετα με τις λαϊκίστικες προσεγγίσεις των προκατόχων του, που από την μια έσκιζαν τα παλιά μνημόνια και από την άλλη υπέγραφαν τα νέα, μίλησε στον Έλληνα πολίτη την γλώσσα της αλήθειας και του ρεαλισμού. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ελλάδα, στους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του, έτυχε διαδοχικών αναβαθμίσεων από τους οίκους αξιολόγησης.
Δυστυχώς όμως για αυτόν, ενώ ασχολείτο με τα θέματα της οικονομίας και των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, πολύ πρόωρα αναγκάστηκε να κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Αφ ενός μεν η απαράδεκτη και καθ όλα παράνομη συμφωνία Τουρκιάς Λιβύης και αφ έτερου η κρίση στον Έβρο τον έφεραν άμεσα αντιμέτωπο με το άλλο τεράστιο πρόβλημα του Ελληνισμού, αυτό των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αν και ο κορωνοιός έφερε, όπως ήταν αναμενόμενο, μια ανάπαυλα στο μεταναστευτικό, σίγουρα η συνέχεια έπεται. Όμως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, και σε αυτές τις εξετάσεις βαθμολογείται με άριστα. Διεκδικητικός μεν αλλά και ρεαλιστής, δεν υιοθέτησε τα κούφια συνθήματα, τα Μολών Λαβέ των Καμένου και Παυλόπουλου αλλά με αξιοπρέπεια προσπάθησε και προσπαθεί να βρει διαύλους ειλικρινούς επικοινωνίας με την γείτονα χώρα.
Εξ ίσου θετικό είναι και το γεγονός ότι θέλει να εμπεδώσει τις νέες ιδέες και προσεγγίσεις και στο κόμμα του, την ΝΔ.
Χαρακτηριστική η δήλωσή του κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας του κόμματος. «Είναι ξεκάθαρο ότι η κοινωνία περιμένει πια από την πολιτική και από τους πολιτικούς διαφορετικά πράγματα από αυτά τα οποία ενδεχομένως να περίμενε πριν από κάποιο χρονικό διάστημα και είναι πολύ σημαντικό το κόμμα να είναι απολύτως εναρμονισμένο με τον ρυθμό τον οποίον δίνει η ίδια η κοινωνία».
Αν και η αναφορά των New York Times, ότι οι πολιτικοί, τους οποίους επαινεί, «διαθέτουν συγκεκριμένα και αξιοσημείωτα ηγετικά στοιχεία και προσεγγίσεις και για τις κρίσεις του μέλλοντος» είναι γενική, για τον Έλληνα πρωθυπουργό έχει ιδιαίτερη σημασία.
Σίγουρα το τέλος της πανδημίας δεν θα σημάνει και το τέλος των κρίσεων για την Ελλάδα. Δυστυχώς η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις παραμένει και σίγουρα, μετά τον κορωνοιό, θα αναζωπυρωθεί. Οι πάγιες ελληνοτουρκικές διαφορές στο αιγαίο, το μεταναστευτικό, το ενεργειακό και πρώτιστα το Κυπριακό, θα είναι άμεσα οι μεγάλες προκλήσεις που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το πώς θα πολιτευτεί στα πιο πάνω, μέσα στο νέο γεωπολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετά την πανδημία, είναι το μεγάλο στοίχημα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τον ελληνισμό γενικότερα.
Το θετικό, το οποίο από αυτόν εξαρτάται αν θα το αξιοποιήσει, είναι το ότι δεν χρειάζονται αυτοσχεδιασμοί και αναζήτηση νέων στρατηγικών και σχεδίων δράσης. Οι επιλογές είναι εκεί, συγκεκριμένες και δεδομένες. Είτε συνεχίζει την πατριδοκαπηλία αρκετών των προκατόχων του είτε ακολουθεί τις παρακαταθήκες Ελλήνων πολιτικών όπως του πατέρα του και του Κώστα Σημίτη.
Στις διαφορές Ελλάδος Τουρκίας, η προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης αποτελεί μονόδρομο. Η απόφαση του συμβουλίου κορυφής στο Ελσίνκι επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη του Δεκεμβρίου του 1999, που προνοούσε ότι αν Ελλάδα και Τουρκία δεν έφταναν σε διμερή συμφωνία τότε θα μπορούσαν στο τέλος του 2004 να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αποτελεί το πρότυπο στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί.
Στο άλλο μεγάλο αγκάθι, το Κυπριακό, και εκεί υπάρχει ο οδικός χάρτης. Το πλαίσιο Γκουτιέρες , αυτό του ΓΓ των ΗΕ και όχι αυτό που κάποιοι, στην προσπάθεια τους να υπαναχωρήσουν, δημιούργησαν, αποτελεί την βάση της λύσης και επανένωσης. Μακριά από ποντιοπιλατισμούς θα πρέπει να έχει το θάρρος να συγκρουστεί, αν χρειαστεί, με τους εδώ πολιτικάντηδες. Διαφορετικά το δόγμα, «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», θα μετατραπεί στο «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρασύρεται», με καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για τον ελληνισμό γενικότερα.
Εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση για το Έλληνα πρωθυπουργό αν θέλει να επαληθευτούν οι εκτιμήσεις των New York Times όσον αφορά τις μελλοντικές κρίσεις. Αν καταφέρει τα πιο πάνω τότε οι New York Times δεν θα αναφέρονται στην Ελλάδα, «που συνήθως εκλαμβάνεται ως ένα από τα πιο αδύναμα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και που «συνιστά έκπληξη δρώντας καλύτερα από το αναμενόμενο».
Δεν θα εκπλήσσονται για τις επιδόσεις του Κυριάκου της ψωροκώσταινας αλλά θα θεωρούν αναμενόμενο το ότι ο ηγέτης μιας χώρας, πραγματικού πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή, αντιμετωπίζει την όποια κρίση με συνέπεια και σοβαρότητα.
Loading ...
