Αυθεντική γυναικεία υπόθεση – Της Άννας Μαρίας Χάσικου

Ήταν το είδος της γυναίκας που αργοπέθαινε με οτιδήποτε χλιαρό βρισκόταν στο δρόμο της. Και δεν είχε την πολυτέλεια για άλλους θρήνους η δάκρυα.

 

Φθειρόταν με τις χλιαρές φιλίες, τους μέτριους έρωτες και τα επιφανειακά νοιαξίματα που τέλειωναν με το πρώτο φως της επόμενης μέρας.

 

Εκείνες τις υποσχέσεις που δεν έβρισκαν ανταπόκριση εκεί που ήταν αναγκαίες και καθοριστικές για την ηρεμία του νού της.

 

Της προκαλούσαν αλλεργία όλα αυτά. Την απομάκρυναν απο το κέντρο της ενέργειας της. Τα απαλλάχτηκε.

 

Ήταν το είδος εκείνο που αντιστεκόταν στην παραδοχή οποιασδήποτε ήττας φαινόταν αντιστρέψιμη.

 

Εκείνο το είδος που δύσκολα έβρισκε εκπλήρωση στους υψηλους πόθους της αλλά ποτέ δεν έπαψε να κυνηγά καρτερικά το αντάμωμα των ονείρων της.

 

Εκείνο το είδος που παρ’ όλο που μπορούσε να αρκεστεί, να βολευτεί και να αράξει δεν το επιχειρούσε σχεδόν ποτέ της.

 

Δεν ήταν στο χαρακτήρα της και δε θα γινόταν ποτέ. Το αποφάσισε.

 

Δεν επαναπαυόταν με κανενα γκρίζο, τίποτε μέτριο ή ημιτελές.

 

Ήταν απο εκείνες τις γυναίκες που φόρεσαν το μαύρο στη ψυχή τους και μόνο αν έχεις να τους προσφέρεις φανταχτερά χρώματα για να σκεπάσουν τα όνειρα τους θα ενοχλήσεις τα σκοτάδια τους.

 

Δε χωράνε σε καλούπια, δε δαμάζονται. Και δεν ικανοποιούνται με οτιδήποτε φαντάζει εύκολο.

 

Ήταν το είδος της γυναίκας που αναζητούσε πάντα ό,τι καλύτερο.

 

Αυτές οι γυναίκες δεν είναι απαραίτητα αντικειμενικά όμορφες. Ασε που πιστεύουν ακράδαντα πως όλη η ομορφιά βρίσκεται στην κάρδια και στα μάτια. Θα τις διακρίνεις πάντα να έχουν καθαρή ψυχή και δυνατό μυαλό.

 

Η ψυχή τους μπορεί να τρομάξει και τα χειρότερα σκοτάδια. Δεν μπορούν έτσι να συμβιώσουν με μικρόψυχους ή λειποτάκτες.

 

Δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ανασφαλείς, άτολμους ή καλουπωμένους, κουμπωμένους ανθρώπους που κουβαλούν μέτριες επιθυμίες.

 

Οι γυναίκες αυτές, έχουν σπάσει τα δεσμά κάθε πιθανής φυλακής.

 

Φλέρταραν με τους χειρότερους δαίμονες και παρέμειναν άγγελοι μέχρι το τέλος.

 

Ίσως επειδή άγγελοι που υπήρξαν στη ζωή τους κι έκαναν πια μονιμη κατοικία τον ουρανό, θα κατοικουν πάντα μέσα τους, κινητήρια δύναμη.

 

Κι έτσι μόνο με αγγελικές υπάρξεις μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά.

 

Τίποτα λιγότερο δεν τους είναι ποτέ αρκετό. Έτσι ειναι φτιαγμένες. Έτσι είναι η φύση τους. 

 

Κι αν με ρωτάς, αυτές είναι οι πραγματικές γυναίκες.

 

Αυτές που φόρεσαν τον πόνο για στέμα, την αξιοπρέπεια για ρούχο και την διαφορετικότητα για υπόδημα και δεν κουράστηκαν ποτέ να περπατούν μέχρι να χαράξουν ένα νέο δρόμο.