Το ποντίκι που βρυχάται
Ας πούμε, λοιπόν, ότι η σωστή απόφαση του 2004 ήταν το “όχι”. Τι γίνεται έκτοτε; Οι έποικοι αλλοιώνουν δραματικά τον δημογραφικό χαρακτήρα των κατεχομένων, διαπραγματεύσεις δεν διεξάγονται, κι όταν διεξάγονται καρκινοβατούν, φεύγουν από τη ζωή οι πρόσφυγες τρίτης γενιάς και εμείς αιωνίως στα βαθιά σκοτάδια. Πιστεύουμε ότι με την αλλαγή στρατηγικής και, ιδίως, με αξιοποίηση των συγκυριών, θα υποχρεώσουμε την Τουρκία να υποχωρήσει. Την Τουρκία, η οποία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια ολόκληρη την ανθρωπότητα και, επιπλέον, απειλεί να μας κάνει τα ίδια, και χειρότερα, με το 1974. Μια νερόβραστη δήλωση να πετάξει ο Μενέντεζ, κάτι που ικανοποιεί τα αυτιά μας να πει ο Μακρόν και, αυτομάτως, γινόμαστε υπερδύναμη.
Loading ...
